Interview met Hans Maas, wonend aan de Van Suchtelensingel

Om Diepenveners aan het woord te laten op deze website, heeft Jaco Remmelink als lid van de redactie het idee opgepakt elke maand twee willekeurige inwoners te interviewen onder het thema ‘Jij en ik’.  Jaco volg hiermee het alfabet, zodat in ruim een jaar tijd elke letter aan bod komt. Het kan dus zo maar zijn dat er bij u aangebeld wordt om u zeven vragen te stellen.

Interview met Hans Maas, wonend aan de Van Suchtelensingel

‘Er wordt wel gebouwd, maar voor een ouder echtpaar komt er niets’

Hans, vertel eens iets over jezelf
Ik ben gelukkig gepensioneerd en ik heb 46 jaar als voeger in de bouw ‘gelopen’. Op de steigers, dat was hard werken! Zo maakte ik dus veel soorten voegen. Als vakman: stootvoegen knip je en de lintvoegen snijd je.
Ik ben met 61 jaar met de VUT gegaan. Eerst werkte ik voor Bessels en later voor Takkenkamp Zelhem. Dat was elke ochtend vroeg op, want wij werkten ook veel in het westen, Rijswijk, Amsterdam, Houten, Utrecht en Weert. Ook in Duitsland en Luxemburg. Een mooi, vrij beroep.
Ik ben getrouwd met Hennie Albers en wij hebben drie kinderen, die al weer ruim veertig jaar oud zijn.

Hoe kom je zo in Diepenveen verzeild?
Wij woonden op de vierde verdieping van een flat zonder lift in Borgele. We hebben de stoute schoenen aangetrokken en gezegd: wij willen in Diepenveen wonen! Als kind zijnde kwam ik veel op de boerderij van Peters achter de ijsbaan, ik kende het dorp.
Van de ‘rooie rakkers’ in Deventer wilde ik af. Ik ben niet zo sociaal.
Deze mooie grote woning was te koop. We hebben alle spaarcentjes bij elkaar geraapt en konden dit toen kopen. Dat is een heel goede zet geweest!

Hoe belangrijk is dan nu het dorp Diepenveen voor jou?
Wel belangrijk, ik vind het heerlijk wonen hier. Nog steeds. Ik kom heel weinig in Deventer, maar je moet soms wel, want hier gaan alle winkels weg. Voor schoenen, een bril en kleding moet je het dorp uit. Wat dat betreft is er hier weinig.
Ons sociale leven speelt zich wel af in Diepenveen. Dat wij niet zo sociaal zijn, betekent dat wij niet in het verenigingsleven zitten. We zouden natuurlijk gezellig kunnen gaan eten in het Kulturhus.
Wij zijn wel mantelzorgers voor beide ouders geweest. Ook mijn zieke zwager hebben wij negen jaar geleden, vijf jaar lang, 24 uur per dag verzorgd op Sparrenheuvel. Hennie vult aan: ‘Toen kregen wij heel veel steun van de mensen uit Diepenveen.’
Ik heb mijn hele leven hard gewerkt en veel verplichtingen gehad, maar ik wil mij nu niet meer binden.

Nu zijn we weer in Deventer!
Als ik het stadsbestuur hoor, dan krijg ik tranen in de ogen. Het wordt een grijze massa, allemaal zo vlak. Hennie: ‘Op het gemeentehuis kenden ze je vroeger, maar dat is nu voorbij.’ Ik weet niet waarom het soms zo moeilijk moet gaan.

Wat betekent de omgeving voor je?
De omgeving is hier mooi, lekker wandelen of ik stap op mijn fietsje het bos in. Rondje Eikelhof. Toen ik hier ging wonen, was dit de rand van het dorp en keek ik uit op het weiland. Daar liepen de koetjes en de paardjes, rook ik de geur van gemaaid gras, dat is voorbij, dat is wel jammer. De kinderen zijn bevoorrecht geweest dat wij hier wonen, lekker spelen op straat.
We kamperen nu in de omgeving en staan maanden op een camping in Heino. Verder mag ik graag motorrijden.

Wat mis je in Diepenveen?
Dat er geen fatsoenlijke seniorenwoningen zijn. Er zijn er hierachter veel weggehaald, maar er komt niets voor in de plaats. Wij zijn echt op zoek naar een woning zonder trap, want Hennie heeft reuma. Er wordt overal gebouwd, maar voor een ouder echtpaar komt er niets.

Interview en foto: Jaco Remmelink