In Beeld

Redactielid Erna Metz van Dorpsplein Diepenveen interviewde een week geleden Remke Ligtvoet en Bart van Hees, bestuursleden van Sallandsche Golfclub ‘De Hoek’ in het kader van hun lustrumjaar. Dit jaar bestaat de Sallandsche 85 jaar, volgend weekend (lustrumweekend 7 september) zijn er allerlei activiteiten. Een interessante golfclub met rijke historie! Lees het hele interview…

Sinds de kavels op Eikendal Zuid 2 in maart 2018 door de gemeente werden verloot, is er veel gebeurd. Er was veel animo en een groot deel van de kavels werd al snel verkocht, de grondeigenaren gingen met aannemers en architecten om de tafel en de diverse, zeer verschillende ontwerpen werden uitgezocht.

De bouwers zochten elkaar al meerdere keren op bij het Hof van Salland, om onder het genot van een kopje koffie, bouwplannen, ideeën en tips uit te wisselen. In januari werd zelfs een heuse Eikendal wijn geschonken! Met dank aan Proef! in Diepenveen.

Lees hier het hele verslag.

Interview met Ben Droste wonend aan het Randerpad

Ben vertel eens wat over jezelf

Dat is een hoop. Ik ben 86 en er is heel wat gepasseerd. Geboren in Lobith. Ik was de jongste van acht kinderen. Mijn moeder had het dus druk en was bovendien vaak ziek. Daarom werd mijn oudste zus na de lagere school thuisgehouden om haar te helpen. In feite had ik twee moeders en emotioneel was mijn oudste zus van die twee het belangrijkst. Toen zij 18 jaar werd, had ze de leeftijd om in het klooster in te treden en is ze gegaan. Ik was toen op vijfjarige leeftijd mijn eerste moeder kwijt. Ze verdween van de ene dag op de andere uit mijn leven en veel later heb ik me gerealiseerd dat dit verlies de reden is geweest waarom ik als kind al besloot om priester en missionaris te worden: ik ging mijn moeder-zus achterna. Zo belandde ik in 1946 op dertienjarige leeftijd op een kleinseminarie in Tilburg, vlak bij het klooster waar zij ingetreden was. Hoewel zij het jaar daarvoor al door een verdwaalde V2 was omgekomen, heb ik die premature beroepskeuze niet herzien. Ik werd lid van een kloostergemeenschap, tot priester gewijd en in 1962 aangesteld als kapelaan (assistent van een pastoor) in een grotestadsparochie.

Het eerste jaar heb ik daar met overtuiging en plezier gewerkt. Toen werd de oude maar vernieuwende pastoor vervangen. Zijn opvolger duldde geen nieuwlichterij en ik kwam snel tot de conclusie dat ook een religieus instituut keihard en mensonvriendelijk kan zijn. Dus ben ik na drie jaar uitgetreden, dat was een ingrijpend besluit. Als randkerkelijke heb ik toen vanuit Utrecht nog een tijdje bij de oecumenische groepering Shalom in Bunnik diensten meegemaakt.

Met het christendom heb ik heel weinig meer. Ik noem mij wel eens een evolutionist, want ik ben zeer geboeid door onder andere Teilhard de Chardin die een originele visie op de evolutie ontwikkelde, waarin de mens een sturende factor wordt in een hoopvolle toekomst (Teilhard de Chardin, jezuïet, paleontoloog en theoloog. Paus Pius XII veroordeelde zijn stellingen, JR).

Dan moet je opnieuw beginnen
Dat klopt, ik wilde een studie beginnen maar ik werd verliefd. Dus het perspectief van weer studeren veranderde. Ik moest een bron van inkomsten vinden. Toen ben ik gaan werken in een boekhandel, gespecialiseerd in katholieke theologie, in Utrecht. De verdiensten vielen echter tegen. Ik ben – na een jaar in die boekhandel en nog twee maanden bij een juridische uitgever in Deventer – bij uitgeverij Paul Brand in Hilversum als redacteur gaan werken. Na vier jaar hield ik het ook daar voor gezien, omdat die maatschappijkritische uitgeverij werd ingepakt in een groot uitgeversconcern.

Een klein beetje in paniek ben ik naar wat anders gaan zoeken. Humanitas, een landelijke vereniging met het centraal bureau in Amsterdam, wilde mij wel hebben. Zij was in 1945 opgericht door de SDAP ( Sociaal-Democratische Arbeiderspartij, uiteindelijk opgegaan in de Partij van de Arbeid, JR) als aanvulling op de christelijke instellingen. Uiteraard staat hier de mens centraal. Het Humanistisch Verbond is, zou je kunnen zeggen, een voortbrengsel van Humanitas.

Mijn functie werd beleidsmedewerker ouderenwerk, adviseur in de werkgebieden in het land. Ook ben ik daar actief geweest met het schrijven van veel publicaties. Ik heb er ruim 24 jaar gewerkt. Ik kreeg daar ook de ruimte om een landelijke actiegroep op te richten: De Jong Oud Trust ter bevordering van een ononderbroken levensloop. Doel: vernieuwingen tot stand te brengen. Onder meer in de intramurale zorg. Het opnemingsbeleid was toen: een derde gezond, een derde een beetje krakkemikkig en een derde verzorgingsbehoevend. Dat was de ideale bevolking van verzorgingshuizen in het hele bejaardenwerk. Als rebel vond ik dat mensen niet in een verzorgingstehuis horen als ze niet echt verzorging behoeven. Mensen moesten zo lang mogelijk op zichzelf kunnen wonen. Nu is dat na een ruwe afbraak van de verzorgingstehuizen de leer geworden. Dat is een pure geldkwestie geweest.

Ik hoor onder andere Lobith, Utrecht, Amsterdam en nu zitten we in Diepenveen, hoezo?
Ik dacht al: die vraag zal wel komen. We wilden een Stichting Ouderenadviseurs opzetten. Met onafhankelijke adviseurs voor ouderen, die tegenwicht konden bieden aan organisaties en onpartijdig advies konden geven aan ouderen. Liesbeth Klein Beernink was directeur van een buurtvoorziening in Amsterdam die als eerste dit model overnam; zij woonde in Harfsen. Toos van Aarsen, mijn huidige echtgenote, kwam uit het maatschappelijk werk en zocht ander werk. Toos is bij haar stichting ouderenadviseur en later groepscoördinator geworden. Zo kwamen wij met Liesbeth in gesprek. Ik was inmiddels een beetje uitgewerkt, ik was zestig en kon met de VUT. Ons huis in De Bilt was toe aan een grondige onderhoudsbeurt en ik wilde in de tuin een schrijvershonk bouwen. Dat ging veel geld kosten. Op enig moment zeiden we tegen elkaar: laten we ons huis verkopen en wat anders gaan zoeken. Liesbeth zei toen: je moet eens óver de IJssel gaan kijken. Dat is veel goedkoper en het is leuk volk. Zij reisde zelf ook van Harfsen naar Amsterdam, dus dat hoefde geen obstakel te zijn. Zo zijn we in 1994 hier terechtgekomen. We wonen dus al 25 jaar in Diepenveen.

Je hebt veel geschreven, doe je nog wat als schrijver?
Ik schreef erg veel voor Humanitas. Regelmatig zat ik ergens in een hutje lekker afgezonderd te schrijven. Later heb ik in Diepenveen enkele boeken geschreven: Aarzelend licht, een mythische toekomstvertelling en ook een trilogie in het genre fantasy De weg binnendoor. Vorig jaar ben ik begonnen om mijn levensverhaal op te schrijven. Daar ga ik komende winter waarschijnlijk mee verder. Door het timmeren van een boomhut voor de kleinkinderen is dat deze zomer blijven liggen.

Ooit heb je in Deventer een gedichtenwedstrijd gewonnen
Dat was in 2016. Naar aanleiding daarvan heb ik wat gedichten uit een la gehaald en gebundeld onder de titel Pitten doorslikken uitgegeven. Ik voel me echter prozaschrijver, geen dichter. Maar ik kan wel gedichten ópschrijven; die komen namelijk min of meer vanzelf, daar wacht ik op.

Heb je je nog ingezet voor de Diepenveense gemeenschap?
Wim Roetert, mijn inmiddels overleden buurman, heeft de Historische Vereniging Dorp Diepenveen e.o. opgericht en hij heeft mij daarin meegesleept. Ik zat in het bestuur en was de trekker van de pr-groep. Daar zat veel werk in en na vijftien jaar vond ik het vorig jaar welletjes.

Hoe beleef je Diepenveen?
Voor zowel Toos als voor mij is het wonen hier heerlijk. Het was de bedoeling dat ik hier schrijver-schrijnwerker zou worden. Ik wilde gaan schrijven en timmeren. Maar toen ik hier in De Ravenbosch kwam, was ik verloren. De eerste zeven jaren hier ben ik zes dagen per week druk bezig geweest met het huis, het terrein en het bos.De kracht van Diepenveen is naar mijn idee, dat wij aan de stad hangen en niettemin een dorp blijven. Je wordt mentaal toch gauw opgeslokt door een stad en dan is het best opvallend dat jongeren hier vaak vertrekken en uiteindelijk weer naar het dorp terugkomen.

Interview en foto: Jaco Remmelink

De teken- en schildergroep Diepenveen, die al twintig jaar bestaat, heeft recent een nieuwe naam gekregen: ‘Kunstenaarscollectief Diepenveen’; gemakkelijk af te korten tot KCD.

Wie zijn wij?
Op dit moment bestaat de groep uit zestien personen uit Diepenveen en omgeving. Onder begeleiding van Eric Stroebel weten we elkaar op het vlak van schilderen en tekenen al vele jaren te inspireren en aan te moedigen.

In 1999 is de groep gestart, in een ruimte in het Dorpshuis te Diepenveen. En nog steeds wordt er elk seizoen (in wat nu het Kulturhus Diepenveen heet) geschilderd, getekend en geaquarelleerd. Kleine werken, grote doeken, allerlei verschillende thema’s. Iedereen werkt in zijn eigen tempo aan datgene wat hem of haar boeit.

Eric Stroebel
Eric Stroebel geeft suggesties over kleuren, compositie, te gebruiken materialen en als iemand vastloopt advies hoe het soms anders kan.
Er zijn in de loop der jaren enkele mensen vertrokken, anderen hebben zich aangesloten bij de groep. Zo is de grootte van de groep op zestien personen gebleven en het mag gezegd: de meeste mensen kennen elkaar al twintig jaar lang!
Ook goed om te weten: Stichting Raster ondersteunt onze groep door onder andere administratieve taken op zich te nemen en te adviseren rondom PR.

Buitenatelier
In de zomer wordt een enkele keer buiten geschilderd. De natuur, het dorpse karakter van Diepenveen en de stad Deventer met z’n prachtige steegjes en de IJssel vormen een mooi decor om vast te leggen.

Expositie
Eens in de twee jaar wordt een tweedaagse expositie in Diepenveen gehouden. Als expositieruimte dient één van de zalen in het Kulturhus Diepenveen, die daartoe een metamorfose ondergaat. De belangstelling uit Diepenveen en omgeving is altijd groot. Gemiddeld 250 bezoekers per expositie!

Nieuws
2019 is het jaar waarin de groep twintig jaar bestaat en 9 en 10 november 2019 zijn ‘geprikt’ om een tweedaagse expositie in Diepenveen te houden. Naast de expositie gaan we dat vieren met een extra kunstzinnige activiteit. Daarover volgt binnenkort meer nieuws.

‘Als een stem van binnen zegt: ‘je kunt niet schilderen’;
schilder dan en de stem zal tot zwijgen gebracht worden.’
Uitspraak van Vincent van Gogh

De in Diepenveen en omstreken bekende winkel Passe-Partout is al 24 jaar het vertrouwde adres voor kantoor- en hobbymateriaal, pasfoto’s, kaarten, decoratie- en interieurartikelen en natuurlijk als PostNL-agentschap.

Met het pensioen van haar echtgenoot Willem in zicht, heeft Ineke ervoor gekozen om hier samen met haar man van te gaan genieten.

Afgelopen donderdag 4 juli was de laatste openingsdag met als afsluiting op zaterdag 6 juli een drukbezochte gelegenheid om Ineke persoonlijk gedag te komen zeggen.

Lees hier het hele interview.

‘Dat de annexatie van de gemeente Diepenveen op een latere termijn plaatsvond, was alleen maar goed. Dankzij die vertraging is de sociale binding in Diepenveen overeind gebleven en is het dorpse karakter behouden.’

Ed, vertel eens iets over jezelf.
Ik ben een molenaarszoon uit Empe (tussen Voorst en Zutphen, JR) uit een protestants-christelijke familie. Geïnspireerd door de plaatselijke timmerman, die regelmatig in de molen werkte, was het mij al vroeg duidelijk dat ik de techniek in wilde. Ik hoorde van mijn moeder dat ik als kleine jongen altijd Gemmink, de naam van de timmerman, wilde worden. Dus ben ik werktuigbouwkundige geworden. Eerst heb ik in Arnhem de HTS gedaan en na mijn militaire dienst naar de TU Delft. Ik koos voor een wat algemene richting: transporttechniek. Toen waren kranen, havenkranen, daarbinnen een hoofdvak. Ik studeerde af op het ontwerp van een scheepsdekkraan volgens een nieuw principe.

Lees hier het hele interview met Ed Lammers.

Toen tien jaar geleden de precieze grootte van de Diepenveense pastorietuin werd vastgesteld, is ook de jaarlijkse lentefair op Hemelvaartsdag gestart. Een paar jaar eerder was Henk Spit al begonnen met het herstellen van oude zichtlijnen en het brengen van meer openheid in de tuin. De indeling die hem daarbij aansprak, stamt uit 1882.
Het verhaal achter de geschiedenis van de pastorietuin leest u hier.

Informatie: Henk Spit
Foto’s: Harry Mulder
Tekst: Marianne Lahr

Diepenvener Jaco Remmelink is de afgelopen jaren actiever dan ooit. Hij is na zijn pensioen nog zijn eigen bedrijf gestart, stopt veel tijd in vrijwilligerswerk, kookt graag (en lekker!) voor familie en vrienden, houdt van wandelen, hardlopen, tuinieren, zingen, reizen en is sinds kort opa van 2 kleinzonen.

Deze week, op 1 mei, werd hij 70 jaar. Aan de lezers van Dorpsplein Diepenveen vertelt hij waar hij de energie en de inspiratie vandaan haalt om zo actief te zijn. Lees hier het interview met Jaco Remmelink

Tekst: Agnes Folkersma
Foto’s: Joke Remmelink

Vanuit het westen naar het oosten, met veel aandacht voor de medemens. Jolanda Dijkstra vertelt hoe zij mensen blij maakt.

Jolanda, vertel eens wat over jezelf

Ik ben geboren in 1948 in Semarang, Nederlands-Indië. Met mijn ouders en broertje ben ik in 1955 naar Den Haag gekomen. Een tante van mij ving ons daar op. Ik heb in Den Haag de lagere school doorlopen en later de MMS (middelbare meisjesschool, enigszins vergelijkbaar met de havo, JR) gedaan. Na mijn opleiding ben ik uiteindelijk gaan werken als directiesecretaresse. In Den Haag heb ik ook mijn man ontmoet en in 1975 is onze dochter geboren. Toen vroegen wij ons op ons balkonnetje af: waar gaat dat kind straks spelen? Mijn man werkte in Delft. We hebben toen een cirkel getrokken en zijn in Bergschenhoek terechtgekomen. Een leuk dorp, toen nog heel klein. Nu ken je het niet meer terug.

LEES HIER HET HELE INTERVIEW

In Diepenveen wonen veel ondernemers. Een aantal zichtbaar in de Dorpsstraat en een heel aantal minder zichtbaar. Dorpsplein Diepenveen zoekt ze op. Voor de rubriek In Beeld gaan we met hen in gesprek, op zoek naar de persoon achter het bedrijf.

Deze week spreek ik met Rob Middeldorp, eigenaar van Albert Heijn Middeldorp. Hij vertelt uitgebreid over zijn band met het dorp Diepenveen en waarom hij het bedrijf van zijn ouders overnam, terwijl hij vroeger altijd zei dat hij dat echt niet wilde.

LEES HIER HET HELE INTERVIEW MET ROB

‘Het is ontzettend leuk hoe dat hier gaat met de buren’

Jacolien, vertel eens wat over jezelf

Ik ben geboren in Hoogland, een dorpje bij Amersfoort. Heb daar mijn hele jeugd gewoond. Daarna ben ik milieuhygiëne gaan studeren in Wageningen en ik ben afgestudeerd in de richting integraal waterbeheer. Het gaat in deze studie om de zorg voor voldoende water en van een goede kwaliteit. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om bij een ingenieursbureau te gaan werken. Begonnen bij Oranjewoud, nu de Antea Group, en na twee jaar overgestapt naar Witteveen+Bos. Voor mijn eerste baan ben ik in 1997 naar Deventer verhuisd.y

Lees hier het complete interview

Interview en foto: Jaco Remmelink

Jaco Remmelink, een van onze redactieleden, sprak begin deze week met Marianne Huibers, voorzitter van het Kulturhus in Diepenveen. Marianne: “Toen ik vier jaar geleden met pensioen ging, zei mijn overbuurman: het bestuur van het Kulturhus Diepenveen is wel wat voor jou. Ik ben toen gaan praten. Ik heb er wel even over moeten nadenken, maar heb de voorzitter opgevolgd. Toen heb ik Diepenveen pas echt leren kennen.” 

Lees het hele interview met Marianne Huibers

Tekst en foto: Jaco Remmelink

Wij waren op zoek naar een ruimer huis en meer tuin en hebben ons eerst wat georiënteerd in de Vijfhoek. Zochten ook in Diepenveen en dat sprak ons enorm aan. De leuke dorpskern en het landelijke karakter. Een mooi wandelgebied. Het dorp betekent veel voor mij. Je groet elkaar op straat en zorgt voor elkaar, het noaberschap. Je woont wat verder uit elkaar dan in de stad, maar als je elkaar nodig hebt, dan vind je elkaar. Dat spreekt mij aan.

Jaco Remmelink sprak begin deze week met Tjeerd en maakte een mooi In Beeld portret. Het hele interview is hier te lezen.

Afgelopen zaterdag 24 november kwam Sinterklaas per koets met zijn Pietengevolg rond het middaguur aan in Diepenveen. Daar keken honderden kinderen en volwassenen al vol verwachting uit naar de Goedheiligman op de kruising Oranjelaan/Molenweg.

Harry Mulder, Hans Tiebot en Gert Harmsen waren aanwezig een maakten verschillende foto’s die hier te zien zijn als In Beeld item.

Wij woonden destijds in een heel oud, gezellig huisje in het centrum van Deventer. Dat werd een beetje krap. Tijd om naar wat anders om te zien. Op enig moment tipte een vriend ons. Hij wist een leuk huis te koop in een prachtige straat in Diepenveen. Je moet daar eens gaan kijken. Ik werd meteen verliefd op de straat en het huis was ook leuk. Wel een beetje van stadsmeisje naar dorpsmeisje, want toen ik jong was leek mij het wonen in een dorp zo saai. Maar het is een heerlijke omgeving om te wonen en kinderen te laten opgroeien.

Jaco Remmelink sprak begin deze week met Karin en maakte een mooi In Beeld portret. Het hele interview is hier te lezen.

Over een maand word ik 84 en heb ik zeventig jaar in het herenvak gezeten. Ik ben nog eventjes bezig geweest om ook dameskapper te worden, maar met name het indraaien van de krulspelden lag me niet zo. Ik ben echt een herenkapper. Vroeger had je een aparte heren- en damessalon, een dameskapper mocht geen heer knippen, andersom wel.

Jaco Remmelink sprak begin deze week met Antoon en maakte een mooi In Beeld portret. Het hele interview is hier te lezen.